Eén arbeidscontract voor vast en flex

Als onze Virtuele Assistenten, ofwel secretaresses op afstand, bij grotere bedrijven of overheidsorganisaties aan het werk gaan, krijgen wij steevast te maken met allerlei administratieve rompslomp. Onze mensen zijn namelijk ‘externen’ in plaats van ‘internen’ en dus is er altijd de discussie wat de maximaal toegestane ‘privileges’ zijn om toch zo optimaal mogelijk te kunnen werken: wel/niet toegang tot bepaalde systemen, wel/niet een token waarmee vanuit huis gewerkt kan worden, wel/niet aanwezig zijn bij bedrijfsuitjes, etc.

Een alom geaccepteerd gegeven, alleen… ik begrijp het niet. Waar het om gaat is dat iemand voor kortere of langere tijd verbonden is aan een organisatie, daar een bepaalde rol heeft en die toegewijd invult. Waarom doet de contractvorm ertoe? Het werkt soms zelfs stigmatiserend en discriminerend binnen organisaties dat de ene medewerker een andere ‘status’ heeft dan de andere. En ‘vaste’ krachten hebben altijd meer en betere rechten dan de flexkrachten. Iets dat de onderlinge samenwerking lang niet altijd ten goede komt. Alleen dat al zou voldoende reden moeten zijn om binnen organisaties niet langer onderscheid te maken.

Stop het onderscheid

Daar komt bij dat het een niet te stoppen trend is dat er steeds minder vaste werkers zijn en steeds meer flex werkers. Een zzp’er, een uitzendkracht, een gedetacheerde, geef het beestje maar een naam. Ik raad de politiek dan ook aan te stoppen met het ingewikkeld maken van de arbeidsmarkt. Eén type arbeidscontract zou moeten volstaan. Eentje waarbij geen onderscheid is tussen vast en flex. Maar simpelweg een document van één A4tje met daarin de belangrijkste afspraken: wat ga je bijdragen aan de organisatie, welke vergoeding staat daar tegenover en wellicht met welke mensen je gaat samenwerken. Er kan een termijn worden afgesproken, maar dat kan ook opengelaten worden. En geef iedereen een opzegtermijn van drie maanden.

Naar Amerikaans model, met behoud van sociaal karakter

Met deze constructie, naar Amerikaans systeem, ontstaat er veel meer beweging in de arbeidsmarkt. Er wordt wellicht meer gewisseld van banen, maar er komen daardoor ook meer banen vrij. En om ons typisch Nederlandse sociale vangnet, waar we trots op mogen zijn, te kunnen behouden, moeten we er vervolgens voor zorgen dat iederéén premies gaat afdragen. Op deze manier hebben alle medewerkers, vast of flex, gelijke kappen.

Marianne Sturman
Directeur Moneypenny