Een half jaartje geleden had ik een afspraak met een directielid van een grote onderneming. Zijn kamer was, zoals gebruikelijk bij grote bedrijven, op de directieverdieping (lees: de hoogste verdieping). Ik werd opgehaald door zijn secretaresse die me via haar enorme kamer begeleidde naar de nog grotere kamer van de directeur. Terwijl wij in alle rust ons gesprek voerden, voorzag deze efficiënte secretaresse ons van koffie. Mijn gesprekspartner vertelde dat ze bezig waren met een groot project om een nieuw pand te gaan betrekken. Een nieuw-werken pand, wel te verstaan. Hij had daar zo zijn eigen ideeën over en was ervan overtuigd dat hij daar ook gewoon zijn vaste stek zou hebben.
Afgelopen week had ik opnieuw een afspraak met hem. Inmiddels was het hele bedrijf verkast naar het nieuwe pand dat, zoals gezegd, geheel volgens de principes van Het Nieuwe Werken was ingericht. In tegenstelling tot de vorige keer werd ik nu in grote hal beneden door de directeur himself opgehaald. Met aan zijn hand een rolkoffer liepen we naar een tafeltje in de coffee corner achter de receptie. Ik nam plaats terwijl hij onze koffie haalde.
Hernieuwde kennismaking
Ons gesprek ging, hoe kan het ook anders, over Het Nieuwe Werken en zijn ervaringen tot nu toe. Nou, hij moest toch wel erg wennen aan de nieuwe situatie. Hij vond het maar niets dat hij geen eigen plek meer had en iedere dag weer door het pand moest dolen voor een geschikte werkplek. Bovendien zag hij zijn secretaresse ook veel minder, die zat namelijk ook voortdurend ‘ergens’ in het pand. Maar tegelijkertijd moest hij bekennen dat het toch ook wel leuk was iedere dag weer heel andere gezichten te zien. Niet alleen ‘nieuwe’ collega’s sprak hij nu veel vaker, ook leveranciers en andere externe relaties liep hij meer spontaan tegen het lijf.
Spelregels
Hij erkende verder dat het nieuwe pand wel pas het begin was van een veel grotere verandering. Zo voorzag hij de nodige discussies kijkend naar de spelregels waarmee Het Nieuwe Werken gespeeld zou moeten worden om het naar een hoger niveau te tillen. Zijn mening over verantwoordelijkheden bleken lijnrecht tegenover die van de HR-afdeling te staan die vindt dat ingrijpen niet langer nodig is, aangezien mensen nu vanzelf meer verantwoordelijkheid pakken in hun werk.
Die goeie ouwe tijd
Op dat moment kwam een medewerker van de coffee corner ons in het gesprek ‘storen’ om de directeur op de vingers te tikken dat hij de koffie niet op de juiste wijze had afgetekend. Nogmaals mijmerde hij dat het nieuwe kantoor toch wel echt even wennen is…
Marianne Sturman
Directeur Moneypenny en Cloudworkers
Dit artikel is ook gepubliceerd op Nu.nl
Tags
