In juli besteedden we op deze site al aandacht aan de vraag: Moet telewerken een recht worden? In haar blog op RePublic gaat Marianne Sturman nogmaals op deze vraag in. Zij stelt dat het hier gaat om een fundamentele verandering. En die moet je niet afdwingen.
Als het ‘moet’ zullen veel werkgevers zo beperkt mogelijk telewerkfaciliteiten in gaan voeren. Ook moeten bedrijven grotere stappen zetten dan waar ze klaar voor zijn, op het gebied van bedrijfsvoering, IT en managementstijl.
De bestaande wetgeving laat alle vormen van thuis- en telewerken toe. Het is nog geen gemeengoed omdat ingrijpende veranderingen niet snel gaan. We moeten het tijd geven. Nu zien we al steeds meer werkgevers die het telewerken omarmen, simpelweg omdat ze zien dat het veel oplevert, en niet alleen in termen van bezuinigingen en arbeidsparticipatie.
De voordelen zitten ook in de tevredenheid – en daarmee het binden – van medewerkers die willen telewerken, bijvoorbeeld vanwege de files of het organiseren van zorgtaken. Werkgevers zullen ook steeds meer tegemoet komen aan de jongere generatie. Voor hen is op afstand samenwerken in virtual communities de normaalste zaak van de wereld.
De sleutel tot succes is het creëren van een ideale mix van op locatie en op afstand werken, die voor ieder team en ieder individu weer anders is. Laat telewerken zich in de praktijk bewijzen. We kunnen later alsnog een wettelijke regeling maken. Voor deeltijdwerk is dit pas decennia na de grote opkomst ervan gedaan, toen de maatschappelijke positie al goed was verankerd. Zo gaat het ook met telewerken. Gezien de grote voordelen van telewerken voor werkgever en werknemer is dit onvermijdelijk. Daar heb je geen wet voor nodig.
Met dank aan Arthur Hol, advocaat bij De Koning Vergouwen advocaten en directeur van HRM College.
Dit artikel is ook gepubliceerd op RePublic.
Tags
